O muzyce:
'Mind Games' nie jest moja ulubiona plyta. Czesto sie lapie na tym, ze gubie jej watek i zaczynam myslec o niebieskich migdalach zamiast sluchac. Otwierajaca, tytulowa piosenka zestarzala sie bardzo – tak pod wzgledem orkiestrowej aranzacji jak i coraz mniej wciagajacej melodii. Cala plyta zas eklektyczna i piesni z roznych parafii – a to The Beatles z czasow Hamburga a to jakies balladki a to ostry i tnacy powietrze havy rock. W sumie zbieranina. Na szczescie jest to John Lennon i plyta jakos sie broni. Z lepszych numerow – wpadajace w ucho ‘Freda Peeple’ (nowsza wersja ‘Give Peace a Chance’) czy slodkie ‘Out of Blue’. Jak na Lennona to porazka choc potrafil gorzej ;-))

O dźwięku:
Nie mam ostatniego remastera, o ktorego jakosci chodza rozne sluchy (niektorzy mowia, ze niewiele poprawil choc np. tytulowy utwor zyskal). W starym wydaniu (1973 vinyl i potem AAD) jest przestrzen i sa dosc dobrze zarysowane plany ale takze jest slaba dynamika i czasami lekkie sklejanie sie roznych instrumentow. Wedlug mnie nawet krok wstesz w stosunku do wczesniejszych nagran z roku np. 1971.